آرام تر سکوت کن!

صدای بی تفاوتی هایت آزارم میدهد…!!

چقدر این دوست داشتن های بی دلیل…خوب است!

مثل همین باران بی سوال

که هی می بارد…

که هی اتفاق آرام و شمرده شمرده می بارد!!

اشتباه

تداعی عبور لحظه هاست

وقتی که چشمانت

به آینه های خیس می نگرند!!

از سیاره ای دور
دور
دور
با تو حرف می زنم
کجا بردی دل بی صاحب مرا

چقدر دلم می خواهد نامه بنویسم

تمبر و پاکت هم هست

و یک عالمه حرف

کاش کسی جایی منتظرم بود…

گلوی آدم را

باید گاهی بتراشند

تا برای دلتنگی های تازه جا باز شود.

دلتنگی هایی که جایشان نه در دل

که در گلوی آدم است

دلتنگی هایی که می توانند آدم را خفه کنند. . .

در ظلمات مانده بودم
بوی تو پیچید در دلم
روشن شد همه جا
تو را دیدم
بوی تو رفت و رفت
محبوبه شب ام
کاش
در ظلمات مانده بودم

می توانی بروی قصه و رویا بشوی
راهی دورترین گوشه ی دنیا بشوی
بعد از این ، مرگ ، نفسهای مرا می شمرد
فقط از این نگرانم ، که تو تنها بشوی

برگشتنت

همان قدر محال است

که خیال می کردم

رفتنت . . .

از سالها

تقویم می ماند

از من

استخوانهایی که تو را

دوست داشتند …

نرو نرو که جدا از تو ما نمی ماند

بمان بمان که سر از تن جدا نمی ماند

گلایه نیست اگر می زنی به نفرینم

که آه بر تن آیینه، جا نمی ماند

گور بابای عشق ، می خندم

به تو و اشک های غمگینم

به تو و التماس های دلم

به تو و خاطرات شیرینم

حرفت قبول، لایق خوبی نبوده ام

وقتی بدم، موافق خوبی نبوده ام

حرفت قبول، هرچه که گفتی قبول، آه

اما نگو که عاشق خوبی نبوده ام!

یه شب خون ریزی و خندونی ، ای عشق

یه شب آشفته و دل خونی ، ای عشق

گمونم ناخوش احوالی خودت هم

مثه ما عاشقی ، مجنونی ای عشق

سرسبز دل از شاخه بریدم ، تو چه کردی ؟

افتادم و بر خاک رسیدم ، تو چه کردی ؟

«تنهایی و رسوایی » ، « بی مهری و آزار »

ای عشق ، ببین من چه کشیدم تو چه کردی !

انسانم!

ساکت، چون درخت سیب!

گسترده، چون مزرعه یونجه!

و بارور، چون خوشه بلوط!

به جز خداوند،

چه کسی شایسته پرستش من خواهد بود؟!!

حسین پناهی

از چیزی امیدی میسازیم برای فردا

و کش می آید

همه وجودمان در جاذبه فوق العاده اش

سفری، دیداری، تغییری، چیزی از این دست…

چیزی که متعهدمان کند ادامه بدهیم!!

به صد مرگ سخت

به صد مرگ سخت تر

در زندگی لحظاتی هست

که به صد مرگ سخت تر می ارزد!

خاطره ایی شاید

رویایی

اتفاقی…!

و من از دریا ، دلم دریا

فقط این را ندانستم

چرا گشتم چنین تنهاتر از تنها

به هر آبی شدم اتش

به هر آتش شدم آبی

به هر آبی شدم ماهی

به هر ماهی شدم دامی

به هر نامحرمی ساقی

به هر ساقی می باقی

و تو این را ندانستی

چرا گشتم چنین عاصی

چرا مهتاب شد سنگ صبورم

چرا بستند چر های غرودرم

چرا آیینه ها را خاک کردند

مرا از رنگ شب سیراب کردند

باران شـــــــــــدم و به روی گل باریدم

گفتی که ببـــــــــــــــــــــــوس روی نیلوفر را

از عشق تـــــــــــــــــــــــــــو گونه های او بوسیدم

گفتی که ستـــــــــــــــــــــــــــــاره شو ، دلی روشن کن

من هم چــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو گل ستاره ها تابیدم

گفتی که بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرای باغ دل پیچک باش

بر یاســــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــمن نگاه تو پیچیدم

گفتی که بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرای لحظه ای دریا شو

دریا شـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم و ترا به ساحل دیدم

گفتی که بیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا و لحظه ای مجنون باش

مجنون شـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم و ز دوریت نالیدم

گفتی که شـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکوفه کن به فصل پاییز

گل دادم و با تـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرنمت روییدم

گفتی که بیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا و از وفایت بگذر

از لهجه بـــــــــــــــــــــــــــــی وفاییت  رنجیدم

گفتم که بهــــــــــــانه ات برایم کافیست

معنای لطیف عشق را فهمیدم

دوباره فال گرفتم برای چشمانت

اگرچه کوچک و تنگ است حجم این دینا

فبول کن که بریزم به پای چشمانت

بگو چه وقت دلم را زیاد خواهی برد ؟

اگرچه خوانده ام جای جای چشمانت

دلم مسافر تنهای شهر شب بوهاست

که مانده در عطش کوچه های چشمانت

تمام آینه ها تذر یاس لبخندت

جنون آبی دریا فدای چشمانت

چه می شود تو صدایم کنی به لهجه موج

به لحن نقره ای و بی صدای چشمانت

تو هیچ وقت پس از صبر من نمی آیی

در انتظار ، چه خالیست جای چشمانت

به انتهای جنونم رسیده ام اکنون

به انتهای خود و ابتدای چشمانت

من و غروب و سکوت و شکستن و پاییز

تو و نیامدن و عشوه های چشمانت

خدا کند که بدانی چقدر محتاج ست

نگاه خسته من به دعای چشمانت

شب های قشنگ مهر مهتابی شد

پروانه پـــــــــــــــــــس از تولد زیبایت

تا اخر عمــــــــــر غرق بی تابی شد

تقدیم بتو غزیزی که امروز ، روز تولدت است

اگر چشمت به من لبخند می زد

مرا با آسمان پیوند می زد

اگر لبخند شیرینت نمی بود

خداوندا از چه طرح قند می زد

اگر می خواست رویت را نبینم

به دست و پای دیده بند می زد

غم عشق از دل ما بازمی کرد

به جان هر چه بی دردند می زد

نبود از یوسف این تقوا توقع

زلیخا چون تو گر ترفند می زد

چه می شد گر که” ساقی” هم زمانی

از آن گلباده جامی چند می زد

مرا با آسمان پیوند می زد

مثل همین باران بی سوال

که هی می بارد…

که هی اتفاق آرام و شمرده شمرده می بارد!!

آرام تر سکوت کن!

صدای بی تفاوتی هایت آزارم میدهد…!!

 ولی می‌داند كه هیچ نمی‌داند،

دانش‌آموز است؛

به او بیاموزید. فردی كه می‌داند،

ولی نمی‌داند كه می‌داند، در خواب است؛

بیدارش كنید.

ولی فردی كه می‌داند

و می‌داند كه می‌داند،

خردمند است؛

از او پیروی كنید

و هر یکی خود را ضدی می دانند و یکدیگر را می کشند

و اگر همه جمع آمدندی و این کلمات را از این بیچاره شنیدندی

، ایشان را مصور شدی که همه بر یک دین و یک ملت اند.

تشبیه و غلط خلق را از حقیقت دور کرده است.

اسم ها بسیار است اما عین و مسمـّی یکی باشد.