چشمانم را به سوی صداقت پروانه های شهر عشق آذین می بندم .به تو فکر می کنم

 به چگونه در گلزار وجودم آشیان کردی و بر تار و پود تنم حــــروف عشق را ترنم

فرمودی .پس باورم کن به وسعت دریا و به اندازه زیبایی چشمانت هنــــــــوز در من

شمعی روشن است . و من در انتهای غروب ، نگاهم را به سوی مشــــــرق چشمانت

دوخته ام تا مگر بازتاب صداقتمان در ددستان تو تجلی کند.کوه با تخستین سنـــــــگها

 شکل می گیرد .طولانی ترین راهها با اولین قدم آغاز شوند و انسان با نخستین درد .

اما من با اولین نگاه تو آغاز شدم.پس ای روح سبز باران در امتداد رگهای خشکده ام

 ببار...

باور کن با وجــــــــــود تو زمستان بوی بهار می دهد و با یاری دستان تو گلها ، نسیم

روحبخش یاد تئ را در وجودم زمزمه می کنند . ای کاش می تـــــوانستم قطره قطره

خون رگان خود را جاری سازم و این مردم ا به شهری از شهــرهای محبت می بردم

تا ببینند خئرشیدشان کجاست و یاری ام کند.

عزیزا : وقتی امید و یاس با هم برابر باشند زندگی چه معنایی دارد ، چه لذتی خواهد

داشت ! ورق که سیاه باشد ، قلم را یارای جولان بر عرصه کاغذ نیست . چه بگویم

و چه بویسم که کلمات گنجایش بیان محبت تو را ندارد و من بسوی هـــر کلمه ای که

می روم از دستانم می گریزد .

ولی با این همه ، همین کلمات شکسته بسته را کنار هم می گذارم و میــــدوارم بتوانم

ذره ای از بسیارت و اندکی از سرشارت را سپاسگزار باشم .

که ضمن تعقیب هدف، شخصیت

شما به عنوان

یک فرد انسانی نیز ساخته شود .

پاداش واقعی شما شخصیتی است

که به عنوان یک انسان

پیدا می کنید.

با غریبی آشنا شی اما وقتی که بهار شد

یه جوری ازش جدا شی خیلی سخته

یک غریبه به دلت یک وقتی بشینه بعد اون بگه

که هرگز نمی خواد تو رو ببینه

  که هر کس آن را در قلبش نگه می دارد

      برای همین است که هر وقت بخواهی

                           عشقت را از کسی پس بگیری

                                              باید قلبش را بشکنی...........

       تو شوخی شوخی به من لبخند زدی ولی من جدی جدی عاشقت شدم.

           تو شوخی شوخی فراموشم کردی ولی من جدی جدی برات میمیرم.

     تنها حلقه هایش را شماره می کند

     تبر به میانه های تنش رسیده است

    همان سالی که دلش را به یک پرنده داد

     و حلقه بعد

     همه دلتنگی اش را به یاد آورد

     نفس نمی کشد / نه سبز / نه قهوه ای

         حلقه های آخر است / صبحی که پرنده پرید

          و دلش افتاد

             و دستانش افتاد

               و

                    چشمانش

      افتاد به نگاه جاری خورشید

            در حلقه های عریان تنش

      شماره می کند و نمی رسد

          می رسد و شماره  می کند

               پلاک آخر این اعتبار

                    یک جفت بال بنفش

    مرگ یا رویا ؟ / مهم نیست

             شب یا فردا ؟ / بازهم

این دل دیوانه ام امشب چه محشرمی کند