آن زمان كه خبر مرگ مرا مي شنوي

روي خندان تو را

كاشكي مي ديدم

شانه بالا زدنت را بي قيد

و تكان دادن دستت كه مهم نيست زياد

و تكان دادن سر

كه عجيب عاقبت مرد

افسوس

كاشكي مي ديدم

 تو هم منو شکستی.

ولی اشکالی نداره،

حالا خاک زیر پاتم !

به دل امید درمان داشتم درمانده تر رفتم

تو کوته دستیم می خواستی ورنه من مسکین

به راه عشق اگر از پا در افتادم به سر رفتمگگ

نیامددامن وصلت به دستم هر چه کوشیدم

زکویت عاقبت با دامنی خونین جگر رفتم

حریفان هر یک آوردند از سودای خود سودی

زیان آورده من بودم که دنبال هنر رفتم

ندانستم که تو کی امدی ای دوست کی رفتی

به من تا مژده آوردند ، من از خود به در رفتم

تو قدر من ندانستی و حیف از بلبلی چون من

که از خار غمت ای تازه گل خونینه پر رفتم

مرا آزردی و گفتم که خواهم رفت از کویت

بلی رفتم ولی هر جا که رفتم در بدر رفتم

به پایت ریختم اشکی و رفتم ، در گذر از من

از این ره بر نمی گردم که چون شمع سحر رفتم

تو رشک آفتابی کی به دست « سایه » می آیی؟

دریغا آخر از کوی تو با غم همسفر رفتم

بوی تاریکی آمد

دوباره شب شدم من

دوباره چون همیشه تو را اغاز کردم

یاد تو مرا گرفت

دو باره با خیالت از خودم

به تو پرواز کردم

شب چه تنگ است برایم

و چه دلگیر

شب همه غم سکوت تلخی بغض دورن

شب همه گیر تو بود

شب دیشب که به یاد تو نبودم

همه اش یاد تو بود

ای کاش کسی بود و مرا می فهمید

ای کاش کسی بود و مرا می فهمید.

کسی به سویت باز نمیگرده

تا گریه نکنی کسی نوازشت نمیکنه تا قصد رفتن نکنی کسی به دیدنت نمیاد

و تا وقتی که نمیری کسی تو رو نمیبخشه

من با تو به دنیا آمده ام و با تو از دنیا می روم

خیالم همواره در آسمان تو پرواز می کند

در روشنایی روز

و در تاریکی شب

من در نور تو ، دیدنی های را می بینم

و چه روشنایی دوستانه ای به من هدیه می کنی

با تو

سر شار تر و بیناتر از چشم خورشیدم

تا تو روشنایی ات را به من بتابانی

شب من ظلمت نیست

تاریکی روشن است

              من به بودنش نیازمند شدم

وقتی که دیگر رفت

            من در انتظار آمدنش نشستم.

وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد ،

           من او را دوست داشتم

وقتی که او تمام کرد

            من شروع کردم

وقتی او تمام شد ،

            من آغاز شدم

و چه سخت است تنها متولد شدن

             مثل تنها زندگی کردن

                                مثل تنها مردن!

روشنی بخشم میان جمع و خود تنها بسوزم

شمع باشم اشک بر خاکستر پروانه ریزم

یا سمندر گردم و در شعله بی پروا بسوزم

لاله یی تنها شوم در دامن صحرا برویم

کوه آتش گردم و در حسرت دریا بسوزم

ماه گردم در شب تار سیه روزان بتابم

شعله آهی شوم خود را ز سر تا پا بسوزم

اشک شبنم باشم و بر گونه گلها بلغزم

برق لبخندی شوم در غنچه لبها بسوزم

یا ز همت پر بسایم بر ثریا همچون عنقا

یا بسازم آن قدر با آتش دل تا بسوزم.

گوش می دهیم ، از تاریکی سخن می گوییم .

چرا هیچ کس مشعلی نمی افروزد

گرگ ها خیلی نزدیک شده اند !

دلم برای تماشای ستاره های چشمک زن آسمان شهرم تنگ شد

دلم برای عطر پونه و کاه گل که هر صبح و عصر فضای خانه مان را پر می کرد

و مرا در اوج لذت فرو می برد ، تنگ شده

دلم برای باغچه های سرخی که هر سپیده دم

در گلدان کوچکم شگوفا می شد تنگ شده ؛

و دلم برای تمام ارزش ها و غرور های که در سر زمین پاکم داشتم

تنگ شده است

آخ که این دلتنگی چقدر آزارم می دهد !

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

به وقت صبح قیامت که سر زخاک بر آرم

به گفتگوی تو خیزم به جستجوی تو باشم

به مجمعی که در آیند شاهدان دو عالم

نظر به سوی دارم ، غلام روی تو باشم

حدیث روضه نگویم ، گل بهشت نبویم

جمال حور نجویم ، دوان به سوی تو باشم

به خوابگاه عدم گر هزار سال بخسبم

به خواب عاقیت آن که به بوی موی تو باشم

می بهشت ننوشم زجام ساقی رضوان

مرا به باده چه حاجت که مست بوی تو باشم

هزار بادیه سهل است ، با وجود تو رفتن

اگر خلاف کنم سعدیا به سوی تو باشم

( سعدی)

من در جستجوی دستانی هستم که در  امتداد آن قلب من بتپد .دستانی که طعم سیب را در هیاهوی عشق بفهمد  به دنبالی دلی خواهم بود که گرمای خورشید و وسعت آسمان را در خود داشته باشد و دلی که بغض تو برای یاس ها یزند و پرندگان در آن آشیانه داشته باشند و قلب تو بهترین پناه پرندگان است ….!

عزیزم آن زمانیکه بر شانه های تو می گریستم آرزو کردم که همیشه سایبان خستگی هایم بمانی نمی دانی آن دم بهترین و شیرین ترین لحظه ی حیاتم بود . امشب می خواهم از قلب پر طلاطم خود بگویم که بر ساختار آن کماتی از جنس عشق آویزان شده و عطر دلاویزیش نفس بهار را شرمگین کرده من از زمزمه ی اشک هایت می گویم که دل  را می سوزاند ……

{ عزیزم تو در دهکده عشق خانه داری و خریدار نگاه های شکسته ی من هستی باید تمام کاینات را به پاس دل بیتابی که داری به گزنش پاهایت وادارم .

تو بزرگ تر و  با شکوه تر از آنی که زمینی ها بر پاهایت سجده کنند من به همه ی فرشته های می گویم دگر بار تو را تعظیم کنند  که مقدس تر از همه موجودات عالم هستی . با تو می توانم به پای درختان بروم و بر نگاه نیلوفر بپیچم . بغض هایم را بی دریغ نثار یک اندوه سبز سازم و غصه ها را بر دریا جاری کنم . اگر تو در کنارم باشی دریچه قلبم را به وسعت باغ دوستی ها باز می کنم و جرعه ای لبخند به مرغان دریایی می بخشم . تو با من بمان ای صمیمی تر از برگ درختان و باور کن مرا که از نگاه گرم تو جان میگیرم اگر تو سایبان احساس ساده ام باشی ، اگر سکان زندگی ام را به دست بگیری قطره قطره ی احساسم را فدای صداقت بی انتهای تو می کنم با من بمان که ….. }

ای که تمام خاطراتم در قلب سبز و زیبایت تداعی می شود.

امشب از آسمان نیلی دلم با تو سخن می گویم و بارها نامت را به زبان می آورم .

ستارگان را همچو مرواریدهای درخشان به تو تقدیم می کنم و همچو

آهوی خسته به جنگل سبز چشمانت پناه خواهم آورد.

از جنگل سبز چشمانت عبور می کنم و عاشقانه به باغ دلت پناه می آورم و

وجود شقایقهای سرخ را همچو ستارگان آسمانی بارو می دارم و مانند

نگینهای درخشنده رهسپار آسمان ابیت می شوم.

نازنین ، امشب به سراغت خواهم آمد و ستارگان آسمانی را همچو

نگین های درخشنده در دستانت خواهم گذاشت .

ای که همه وجودت هستی من است و ای همه خوبیهایت را در وجود خود احساس می کنم

و همیشه صدای مهربانت را در سبزه زار ذهنم تداعی خواهم کرد.

امشب از جنگل سبز چشمانت خواهم گذشت و همیشه نگاه

زیبایت را در اعماققلب خویش زنده نگاه خواهم داشت و هر بار با یاد تو

و با عشق تو از آن جنگل سبز و پهناور برای همیشه بوته ای از یاس به

یادگار ، در قلب خویش خواهم کاشت .

ای خاطره سبز من ، با تمام وجود ، گلبرگهای یاس عشقت را آبیاری خواهم داد

و تا ابد سر زمین سبز عشق را با یاد تو آباد خواهم ساخت و تا همیشه

عاشقانه دوستت خواهد داشت و در آن تاریکی شب عاشقانه به تو

می اندیشم و آرام و بی صدا به خواب همیشگی سفر خواهم کرد .

که درین شهر یکی همدم نیست

همگی آینه دردست ،سبوشان بر دوش

آه دردا که یکی محرم نیست

من به دنبال کسی می گیردم

که بمن ، خواب خوش پنجره تعبیر کند

و به دنبال کسی می گیردم

و به ززنگار دل آینه تعبیر مند

....

تو که خود صاحب آن " قطره نوری "

                                       که به شب افشاندی

لانه نور کجاست ؟

شب تاریک مرا پایان نیست.

چو بامنی

دین منی

دنیای من

عمرمنی

شاید اینقدر فکر نکنی که من چقدر دوستتدارم

ولی اینو بدون که خیلی دوستت دارم

بگی برای همیشه

 خدانگهدار ، شاید طرف مقابلت ناراحت بشه و قلبش بشكنه ولی بهتر

از اینه كه منتظرت بمونه .  

همیشه كسی رو برای دوستی انتخاب كن كه اونقدر دلش ب

زرگ باشه كه نخوای برای جا

شدن تو دلش خودت رو كوچیك كنی .  

ای عشق مدد كن كه به سامان برسیم ، چون مزرعه ی

تشنه به باران برسیم ، یا من برسم

به یار و یا یار به من ، یا هردو بمیریم

و به پایان برسیم . 

زرد است که لبریز حقایق شده است ... تلخ است

که با درد موافق شده است ... شاعر نشدی

 وگرنه می فهمیدی پاییز بهاری است که عاشق شده است . 

این شمع عشق که در من و تو میسوزد

الهی هرکه خاموشش کند ریشه اش بسوزد

وقت آن است که در سرحد ایمان وفا

خانه ای سازد همین عشق برای من و تو  

برای آرزوهای که میمیرم

سکوتی میکنم بلاتر از فریاد

که یارب داغ هجران دیده ام دیگر مسوزانم

سرسبزترین بهار تقدیم توباد

گویند که لحظه ایست روئیدن عشق

آن لحظه هزار بارتقدیم تو باد

       آدمک مرگ همین جاست بخند

              دست خطی که تو را عاشق کرد

                     شوخی کاغذی ماســـــت بخند 

                              آدمک قهر نشوی گریه کنی                                                   

                                    کل این دنیا ســراب است بخند

                                          آنخندی که یزرگش خــــــــواندی

                                                     به خدا مثله تو تنهاست بخند

می خواهم اندکی متوجه ام باشی تا بدانم خیلی دوستم داری

                       سیما بهار تو مرا می سازد

                                                     آندم که خزانی از پریشانی هایم

                                                                یک لحظه کنار تو مرا می سازد

تو را با لهجه گلهای نیلوفری صدا کردم

تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس

تو را از بین گلهای مه در تنهائیم روئید

 با حسرت جدا کردم

گاهی اوقات ارزو می کنم ای کاش تک پرنده ای عاشقی بودم

که میان صدها پرنده بتوانم به قله بلند سر زمین هستی

 برسم و پروازکنان نغمه سر دهم ...من شیدای تو

و عاشقانه دوستت دارم . 

                                                         خنده بر لب میزنم تا کس نداند راز من

چرا نگاه هایت آنقدر غمگین است؟

چرا لبخندهایت آنقدر تلخ و بیرنگ است؟

اما افسوس که هیچ کس نبود ...

همیشه من بودم و تنهایی پر از خاطره ...

آری با تو هستم ...!

با تویی که از کنارم گذشتی...

و حتی یک بار هم نپرسیدی،

چرا چشمهایم همیشه بارانی است...!! 

                                                        دعا کن بعد دیدار نو باشد وقت پایانم

تازگی خنده هایت دیدم و از تماشای

 وجودت الله اکبر را فهمیدم .اکنون من ار عطر عشقت وضو میگیرم

و با جا نمازی از خاطره هایت خالصانه ترین نماز زندگی ام را خواهم خواند

من از تلاوت قرآن صورتت هیچ سیر نمی شوم و سجده هایم

آگنده از حضور نام تو خواهد بود و دعایم رنگ

 و بوی تئ خواهد داشت .

                             همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم

                                 شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

                                   شدم آن عاشق دیوانه كه بودم.

خاک این وجود را به آب

بسپارم

و دلم را به سنگ

فقط چشمانم می مانند

و حادثه های خاموشی !

ولی

من چشمانم را به آب میسپارم

تا روشنی را ببینم

دلم را با سنگ

وجودم را از آهن

تا غوغای این همه سکوت را بشکنم

 دلواپسی های من

ماه را

بی خواب کرده ای

بگذار

رویای شب

جاودانه تر از این باشد.

روی جاده میمیره

چی بی پروا قصه میکنی

***

دستهایم را در انزوا

چشمانم را

در اولین چهار راه اعدام میکنم

قصه تو

سرود ماندنم نبود

آیا

گور

قاب مناسبی برای قلب شکسته است ؟

سیاه تر از بختم نیست

وقتی حسرت

تو

در امتداد لحظه هایم

چشمک میزند

به تلخ کامی دلم بیا شکر اضافه کن

                                                  اگر که میروی بیا درون ساک خالی ات

                                                  هوای خواهش " مرا بیا ببر " ... اضافه کن

چه ذره ذره میکنی نهال آرزوی من ؟

به دست های خود بگیر و یک تبر اضافه کن

                                                  کمی مرا بکش ولی فقط فقط کمی کمی

                                                  و بعد رفتنم به خود غم سفر اضافه کن

به گور می روم ولی امان بودنم بده

و نام من به زندگی تو یک نفر اضافه کن

                      آنقدر سکوت را

  شکست

   که عمری 

   محکوم

    سر گردانی شد !

در سکوت سینه فریاد تو بود

 یه روز با تو یه روز برعلیه

 تو ان روز که با توست

 مغرور نشو ان روزکه

 برعلیه توست نا امید نشو

                                       همیشه تو در همه جا

                                        با تو نفس کشیده ام

                                        به چشمان نودیده ام  

                                        مرا ار تو گریزی نیست

                                       چنان که جسم را از روح

                                          و زمین را از آسمان

                                           و درخت را از آفتاب  

                                  تو دلیل حیات من بوده و هستی

                            و چنان با این دلیل زیسته ام که باور کردم

                                        علت بودن من تو هستی

                           پاسخ من به آغاز و پایان زندگی این است

                                             دوستت دارم !   

     وقتی کبوتر های سپید شعرم

  در فضای بی آواز زندگی شوق پرواز دارند

  زورق سرته احساسم را

    از دل امواج بیرون می کشم

     و در سکوت و سیاهی روزگار

و بر تاج ماه کاخ امید خودم را بنا می کنم

و تو را به میهمانی لحظه های خویش دعوت می کنم

لحظه هایی که پر از رویش جوانه های زندگیست

من و تو

هنوز تازه خزون شده بهونه سبزی می گیرن

تازه جدا شدم ولی این تنها پر درد

بهونه تو رو داره مثل همون برگای زرد

واسه رسیدنت به من روز و شب بهانه شد

من که رو ندادم به کسی جز تو

تو در جواب به من گفتی برو بیکاره !

خشکی بی باک خاک

و من و گمشده ای در سرما

و من خفای من

و من و تر شدن چشمایم

و من و تنهایی

در میان سوز و سرما و صدا

در میان ناله و آه و فرار

در میان مردم و عشق زمین

به خدا

من زمینی نیستم

من زمینی نیستم

گریه بر من نکنید بعد رفتن

که من از اشک پرم

خون دلها خورده و

در زمین خاکی پست شما

عاشق و فراری و از یاد رفته ام

شاید این آخر من باشد که من

گریه ها کردم و رفتم ،رفتم

گریه ها کردم و بی آنکه کسی گریه کند

اوج تنهایی من بود که رفتم ، رفتم

بعد رفتن نگوئید به هیچکس که او غمناک بود

در میان مردمان او همیشه پاک بود

و نگوئید به هیچکس که غمها برداه ام

و نگوئید به هیچکس که تنها مرده ام

کوچه ، کوچه

               برای تو

خیابان ، خیابان

زیر پا گذاشته ام

               خود را ،

از پیاده رو ها

از سنگفرش های شکسته بپرس

از این همه آدم که بینم

               - اما-

              یکی تو نیستی !

من به جست و جوی آبی چشم های تو معتادم

شهر به همین هوای الوده

و خیابان های سرگردان

              به آوارگی من

                            معتادند.

باری!

تو فرجام هر چه که خیابانی

و هرچه که خیابان بی پایان

سرنوشت من است .

صدایی که از نور و درخشش خورشید می گوید

لب فرو می بندم

زیرا آن ها رویا های مرا به تازیانه خواهند کشید

صبورانه انتظار صبح را می کشم

زیرا تنها

کاروان نور است که به ترانه های من سلام می گوید

لب فرو می بندم

تا زمانی که حرف هایم را با شبنم صبگاهی

گلبرگ های نرگس شستشو دهم

و آن ها را با نوای عشق بنوازم

و در گوش های بیدار نجوا کنم

گوش های که صداقت را شنیده اند

و قلب های که مرا به ریشخند نخواهند گرفت.

باغ سر سبزی در مفابلم نمایان می شود

که عطر خوش با تو بودن را به همراه دارد

به یاد سایه ای از گذشته ها می افتم

به یاد روز های می نویسم

که سپری شدند و دیگر باز نمی گردند

می نویسم تا شاید

این برگ سفید با جوهر خاطرات آن روز ها

آغشته به محبت بماند

می نویسم به یاد روز های

که می گفتیم و می خندیدیم

ولی اکنون به یاد زمزمه ای می افتم که

هر روز زیر لب هایت آن را تکرار می کردی

(( آن لحظه ای که جام بلورین به لب نهم

در ساغر منی

در خاطر منی ))

تو در یادم همیشه ماندنی هستی

فراموشت نخواهم کرد

اگر چه دورم از تو مدت دوریست

اگر چه گفتی عاشق باش و من عاشق شدم

اگر چه گفتی عاشق تر عاشق تر شدم

ولی آخر شکستی قلب من را

تو در یادم همیشه ماندنی هستی

فراموشت نخواهم کرد

اگر چه ماندم و ماندم به امید پناهت

و در آخر پناهم را شکستی

اگر چه راندیم از شهری غریب

غم تنهایی خریدم

تو در یادم همیشه ماندنی هستی

فراموشت نخواهم کرد

اگر چه هر چه خواندی از من نخواندی

اگر چه هر چه گفتی از من نگفتی

اگر چه در انتظار و چشم به در

تا کی بیایی از درم

عمرم چه بیداد گذشت

اما نمایان نشدی

تو در یادم همیشه ماندنی هستی

فراموشت نخواهم کرد

ولی می دانم آخر سر

سردی خاک و زمین

تو را از یادم خواهد بد

و آن وقت است تو ای گل

فراموشم نخواهی کرد

فراموشم نخواهی کرد